Od I połowy lat 1940-tych. do ostatniej dekady XX w. malował Nowosielski obrazy świeckie, sztalugowe o zróżnicowanej tematyce: obrazy figuratywne martwe natury, pejzaże oraz obrazy abstrakcyjne. Obydwa nurty: abstrakcyjny i figuracyjny, rozwijał artysta w swojej twórczości równolegle. W figuracjach od pocz. lat 70. miał tzw. okres obrazów ‘białych i czarnych’ (czarne akty). W pejzażach w latach 70., 80., 90. XX wieku przechodził tzw. ‘okres zielony’ (serie zielono-błękitnych, zgeometryzowanych pejzaży z cerkwiami).

Niezwykle śmiała wyobraźnia przestrzenna pozwoliła mu później stworzyć dzieła wyjątkowe na polskim gruncie. Należą do nich dekoracje (polichromie, witraże, mozaiki) w świątyniach obrządku wschodniego i zachodniego. Są na tej liście prace w cerkwiach: w Zawierciu, Gródku (1952-1955), Jeleniej Górze, Białymstoku-Dojlidach (obie z 1953), Kętrzynie, Gdańsku (obie z 1954), Grodzisku koło Drohiczyna (1955), we Wrocławiu (1966-1968), w Hajnówce (1966), na Woli w Warszawie (1979), Górowie Iławeckim (1983), Lourdes (1984), Bielsku Podlaskim (1985); i prace w kościołach: w Jerzmanowicach koło Krakowa (1959-1960), na Jelonkach w Warszawie (1963-64), w Witanowicach koło Wadowic (1974), Wesołej pod Warszawą (1975-1978), na Azorach w Krakowie (1978), w Izabelinie koło Warszawy (1980), w Nowych Tychach (1982-1986), w kaplicy Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie (1988). Jednym z ostatnich przykładów jest realizacja architektoniczno-malarska (wykonana przy współpracy z architektem Bogdanem Kotarbą), spełnienie marzeń artysty o dziele kompletnym - cerkiew w Białym Borze na Pomorzu Zachodnim (1992-1997), wybudowana dla niewielkiej greckokatolickiej społeczności przesiedlonych tam Łemków.